Maria Montessori
31.08.1870 – 06.05.1952
Pierwsza kobieta lekarz we Włoszech, wyróżniona tytułem Doktora Honoris Causa za wybitne osiągnięcia pedagogiczne i przesłanie zawarte w swojej metodzie, nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla.
Maria Montessori oparła swoją metodę edukacyjną na trzech filarach: obserwacji dziecka, odpowiednio przygotowanemu otoczeniu i wolności dziecka. Montessori uważała, że głównym zadaniem pedagogiki jest wspieranie spontaniczności i twórczości dzieci, umożliwianie im wszechstronnego rozwoju fizycznego, duchowego, kulturowego i społecznego.
Podczas pracy z dziećmi i ich obserwacji Maria Montessori odkryła wiele interesujących zależności, które były wprost przeciwne temu co praktykuje się w konwencjonalnym przedszkolu czy szkole. Wśród nich wymienia się:
Dziecięcą konieczność pracy i spontaniczne powtarzanie. Dziecko uczy się przez aktywną pracę i własne doświadczenie.
Rozwój zmysłów determinuje rozwój intelektualny, emocjonalny i społeczny dziecka.
Dzieci są zainteresowane pracą i chętniej podejmują nowe działania, gdy same mogą decydować o rodzaju pracy, miejscu i czasie jej trwania.
Odpowiednio przygotowane otoczenie bogate w pomoce, jest w stanie zaspokoić wewnętrzną potrzebę dziecka skłaniającą go do samorozwoju.
„Dziecko uczy się wszystkiego bez świadomości, że jest to nauka.
Stopniowo przechodzi od nieświadomości ku świadomości, krocząc ku coraz większej radości i miłości.”
Dzieła Marii Montessori wydane po polsku:
- „Domy dziecięce: metoda pedagogiki naukowej stosowana w wychowaniu najmłodszych dzieci.”
- „Odkrycie dziecka.”
- „Sekret dzieciństwa.”
- „O kształtowaniu się człowieka.”
- „Wykłady londyńskie 1946.”